Verrassende verrassingen verrassen in Osaka

In grote lederen clubfauteuils gezeten reden wij met een luxe trein van Hiroshima naar Sin Osaka, waar wij overstapten op een andere trein met onze eindbestemming Osaka. Zodra wij het station uitkwamen werden wij overvallen door een cameraploeg en een interviewer. Drie camera\'s op ons gericht werden wij over onze ervaringen in Japan geïnterviewd. Nieuwsgierig als de Japanners zijn, wilden zij weten of wij een stel waren. Dit werd door ons beaamd en ik vroeg gelijk wat ' een stel ' in het Japans was. Suma werd er geroepen en ik antwoordde ahhhhh, 'wrestling' en maakte daarbij een gebaar van een worstelaar. Grote hilariteit, het is namelijk Sumo, toen ik duidelijk maakte dat ook bij Suma geworsteld wordt lag de hele cameraploeg in een deuk van het lachen. Dat zal leuke beelden hebben opgeleverd. Uiteindelijk gingen wij naar de taxi die aan de overkant van de weg was, nog steeds gevolgd door een draaiende cameraploeg. Tijdens het interview probeerde wij net te doen of de camera\'s er niet waren, maar door deze ontkenning vergaten wij ook te vragen waarvoor dit interview bestemd was. Eenmaal in de taxi begon de volgende verrassing, onze chauffeur sprak, zoals zo vaak, geen Engels en begreep ook niet waar hij naar toe moest. Ik had wel een plattegrond waar het Universal Port Hotel opstond, vlak bij de Universal studio\'s. Het plaatje en mijn mime van een studio en filmbewegingen deden bij hem een lampje branden en regelmatig bracht hij ons op de hoogte van het aantal kilometers dat nog gereden moest worden. Het aantal kilometers nam toe in plaats van af en even dachten wij dat wij met de taxi terug naar Nederland gingen, uiteindelijk kwamen wij in het havengebied en dat stemde mij gerust, want een Universal Port Hotel zal toch wel aan de haven liggen. In het hotel werden wij met egards ontvangen en in de hal stonden grote filmhelden. Eindelijk kon ik met Marilyn Monroe op de foto. Ik verheugde mij al op een bezoek aan een studio, ik ben in India naar de Bollywoord studio\'s geweest en daar heb ik indertijd enorm van genoten. Carla was scherp in haar observatie en vertelde mij, met enig leedvermaak, dat het geen film studio\'s waren. Wij zijn gewoon in Universal Pretpark, net als Disneyworld en het hotel maakte daar onderdeel vanuit. Op de kamer hadden wij een prachtig uitzicht op 'het pretpark' en zagen een enorme 16baan met een slinger van karretjes, die gillende mensen vervoerde. De omschakeling was snel gemaakt en nog steeds hebben wij veel lol om deze verrassende ontwijking. Omgekleed en weer op pad, zwerven door Osaka. Daar wachtten nieuwe verrassingen. Bij de roltrappen in de stations stonden wij altijd keurig in één rij van boven naar beneden links en nu opeens rechts. Japan heeft Engels systeem, dus verkeer is links en ook op trappen gaat omhoog links en naar beneden rechts. Tot op heden hadden wij vooral de verfijning van Japan geproefd, in Osaka werden wij met de 'zelfkant' van Japan geconfronteerd. Wij liepen door het park bij de Zoo en zagen 'slonzig' geklede mannen op een bank met veel blikjes bier. Dit herhaalde zich regelmatig en ook de stemmen werden luider en gingen soms over in geschreeuw naar elkaar. Deze sfeer was nieuw voor ons en wij zochten naar de juiste tred en aandacht om tussen de mensen door te lopen. Wel vriendelijk, maar toch ook een beetje op onze hoede. Ik merk dat ik in een professionele stand schiet en mijn ervaringen in de psychiatrie helpen daarbij. Toen wij een stel trappen afdaalden, die in bochten naar beneden, kwam een scherpe ammoniak geur van verschraalde urine ons neuzen binnenvliegen. Dit was voor mij wel een bevestiging dat er naast de verfijning ook een andere kant van Japan bestaat. Osaka is een echte havenstad en de mensen en sfeer zijn anders, het is allemaal rauwer en is terug te vinden in bouw, omgang en eten. Hierna kwamen wij in een entertainment gebied terecht met heel veel goktenten. Als daar de schuifdeuren opengingen kwam een blauwe damp van sigarettenrook naar buiten, gecombineerd met een geluid dat sterk doet denken aan een voorbijrazende trein. Dit geluid komt van alle gokmachines, waar kogellagertjes in gaten gelokt moesten worden. Tot mijn verrassing waren hier grote eettenten, die ik van Korea herkende. Dit bleek ook zo te zijn, ik heb toen Carla mijn lievelingsgerecht 'Bibimhap' laten proeven en ook zij vond het heerlijk. Het centrum van Osaka is een winkelparadijs en aan de smekende ogen van Carla kon ik geen weerstand bieden. Haar ogen gaan in de 'kraaistand', alles wat schittert en blinkt trekt haar aandacht. Ik loop een tijdje met haar mee, maar dan maken wij meestal de afspraak dat ik iets anders ga doen en spreken weer af in het hotel. Op de kamer worden dan de nieuwste trofeeën aan mij gepresenteerd en bij twijfel gaat Carla weer de stad in om het te ruilen of haar nieuwste aanwinsten terug te brengen. Het maakt haar niet uit in welke wereldstad zij is, het 'shoppen' is internationaal. Carla denkt eraan om een boekje uit te geven met de titel; GRENZELOOS SCHOPPEN. Zij is nu al bezig trip naar Praag en heeft daar comfortabele schoenen in Osaka voor gekocht. Tja, zo is er altijd wel een reden of excuus om iets te kopen. S\' avonds hebben wij vanuit onze kamer genoten van een prachtige zonsondergang en hebben de koffers gepakt voor de terugreis naar Nederland. Op dit moment zit ik in de trein bij een snelheid van 300 kilometer per uur de laatste regels van het verhaal te schrijven. Over een uur zijn wij in Tokyo Narita, vlak bij het vliegveld. Opeens roep Carla 'daar is de Fuji. Wat een grote verassing, in volle glorie staat een door de zon beschenen Fuji met zijn mooie sneeuwkap te gloriëren in het landschap. Wat een cadeautje. Nog één nachtje slapen en dan vliegen wij naar huis. Ik heb, alleen en samen met Carla een geweldige reis gemaakt. Frans en ester, nogmaals ontzettend bedankt, zonder jullie support was deze reis niet mogelijk geweest!!!!!! Verder willen wij iedereen bedanken voor de reacties op reismee en uiteraard iedereen die ons verder gevolgd heeft. Het stimuleert mij om verhalen te schrijven en de beelden voor jullie te laten spreken. Ik verheug mij op de terugvlucht omdat wij eerst naar Frankfurt vliegen met de AirbusA380 v( dubbeldekker) van Lufthansa en dan naar Amsterdam, aankomst Schiphol 17.55 uur met de LH 996. So far so good, het is ook weer heel fijn om geliefde familie en vrienden weder te zien. De allerlaatste verrassing zag ik net voor mij gebeuren. Ik zit aan een langgerekt bureaublad tafel met lamp en TV te schrijven, plotseling gaat alles zacht en heel geleidelijk heen en wee en 5 minuten later nog een keer. Een vreemde, verrassende gewaarwording, wat later een heel lichte aardbeving blijkt te zijn geweest. Beneden aan de balie van het hotel was men weer verbaast dat wij daar zo verbaast over waren. Dit gebeurt hier bijna dagelijks. Nu alles weer rustig en ik ga mijn mandje in. Nogmaals, so far so good.

Stil verdriet en uitbundige vreugde in Hiroshima

Een razende storm van beelden en gedachten vliegt door mijn geheugen. Hiroshima, een woord dat altijd veel indruk op mij heeft gemaakt. Op 5 mei, Bevrijdingsdag in Nederland, is het bijzonder om samen met Carlaop deze plek te zijn. Op het station aangekomen, kwamen wij gelijk in een enorme mensenstroom terecht, verbaast keken wij elkaar aan, Hiroshima had heel andere gedachten en beelden bij ons opgeroepen. Wat onmiddellijk opviel en ons gesprek bepaalde, was de afwezigheid van oude gebouwen , de afwezigheid van oudere mensen en dat er veel groen te zien was. Ik had ergens opgeslagen dat na de A-bom 75 jaar niets meer zou kunnen groeien. Het beeld was heel anders, veel lentegroene bomen, struiken en planten in volle bloei. Blij om dit te zien en niet in een somber landschap te komen. Eerst naar onze slaapplek en gelijk daarna naar het Vredespark gelopen. Dit verliep ook heel anders dan gedacht, wij kwamen opnieuw in een mensenstroom terecht, in de verte kwam een stroom van muziek steeds dichterbij en ook de geur van eten kwam geleidelijk onze neuzen strelen. Op de hoek een straat stonden wij stil om te kijken welke kant wij op moesten gaan. Wij werden aangesproken door een man, die in uitstekend Engels, ons vroeg waar wij naar toe gingen. Gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt en de man gevraagd wat er gaande was. Het was het jaarlijkse Flower and dance Festival en hij was de grote baas van het festival. Het had dus niets te maken met Bevrijdingsdag, hoewel de uitbundige sfeer vergelijkbaar was. Het was voor ons een lastige omschakeling, wij besloten om toch naar het vredespark en Memorial Peace Museum te gaan. Eerst door het park gelopen en stil gestaan bij de verschillende, prachtig vormgegeven, monumenten. Bij het Childeren Peace Monument kwamen de tranen, het maakte enorme indruk en plotseling kwam er heel veel bij ons binnen, wijstonden naast elkaar en de tranen gleden zacht over onze wangen. Ik vraag mij altijd af, wat mij zo raakt en kan de woorden niet vinden, een gevoel wat moeilijk te definiëren is komt als wassend water langzaam omhoog en verlaat mij weer als een klein bergstroompje. Overal zijn beelden van origami kraanvogels gemaakt, van grote beelden tot klein gevouwen origami kraanvogeltjes die in een slinger aaneengeregen waren. De kraanvogel is het symbool voor lang leven en geluk. Het monument verwijst naar het verhaal van een jong slachtoffertje van de A-bom, zij zou genezen als het duizend kraanvogels van papier had gemaakt. Het meisje overleed na 625 kraanvogeltjes en sinds die tijd sturen kinderen uit heel Japan origami kraanvogels naar het monument en worden daar opgehangen. Eén van de weinige overeind gebleven gebouwen is het vroegere centrum voor industriële promotie, een ontwerp van een Tsjechische architect. Dit gebouw is een symbool gebleven ter herinnering aan de A-bom aanval. Het blijft bizar om daar getuige van te zijn. Wij zijn toen naar het Memorial Peace Museum gegaan, een loop door de geschiedenis van Hiroshima. Eerst hoe het voor de A-bom was, dan tijdens die verschrikkelijke atoomaanval en daarna de wederopbouw. Vooral de periode tijdens en vlak na de A-bom was indrukwekkend en beelden hangen nog steeds in mijn geheugen. Diep onder de indruk verlaten wij het museum en komen gelijk in de uitbundigheid van het festival terecht. De omschakeling valt ons zwaar, maar na een tijdje ervaren wij de feestvreugde toch als een verademing. Overal om ons heen dansen mensen, de uitbundige sfeer helpt ons bij het verwerken van het leed dat wij daarvoor hebben gezien. Wij zij zijn naar onze slaapplek gegaan en hebben daar ons diner klaargemaakt, curry mie met verse groenten en een gekookt eitje. Dit alles klaargemaakt dank zij een snelkoker op de kamer. S\' nachts kwamen de beelden nogmaals voorbij en de volgende ochtend zijn wij naar het Miyajima - eiland gegaan om daar in alle rust te wandelen en alle indrukken van de vorige dag een plaats te geven. Het eiland is een juweel aan de Sanyokust en wordt gesymboliseerd door een vermiljoenrode torti ( shintapoort),die aangeeft dat het eiland heilig is. Het kappen van bomen en rooien van struiken op het eiland is verboden, het eiland is een ongerept woud en daar wandelen is een groot genoegen. Wij waren langer dan anders heel stil en hebben ieder op eigenwijze de afgelopen tijd een plek even. Onderweg genoten van een heerlijke sashimi-lunch en voor het eerst in 4 weken een koel glas witte wijn gedronken. Liefdevol hebben wij het glas geheven, elkaar aangekeken en onze gevoelens van deze reis gedeeld. Resumé: wij genieten volop. Daarna hebben wij nog gewacht tot de vloed weer opkwam, ik wilde heel graag de shintopoort met water rondom als beeld vastleggen. Uiteindelijk gelukt, hoewel veel mensen door het opkomende water waden om nog een foto van elkaar te kunnen maken. Dit is wel een irritatie van mij, het gaat niet om de schoonheid vast te leggen, maar om te bewijzen dat je op die plek geweest bent en dat blijft moeilijk te accepteren voor mij. Met de ferry weer terug naar vasteland, de trein bracht ons weer naar Hiroshima, daar een hapje gegeten en naar ons overnachtingsplekje gegaan. Morgen naar Osaka en daarna terug naar Tokyo waar wij ons gaan opmaken voor de terugreis. So far so good.

De verlegen lach in het filosofenlaantje

Ik keek haar aan, zij deed langzaam haar hand voor de mond waarachter een lach zich verborgen hield. Haar ogen twinkelden en in het voorbijgaan was haar giechelende lach duidelijk hoorbaar. Een lach achter de hand houden is nieuw voor mij, in Japan is de lach vaak achter de hand en is een specialiteit van de vrouw. De giechelende lach is meestal hoorbaar als vriendinnen met elkaar zijn en hun laatste nieuwtjes met elkaar delen. Bescheidenheid zonder onderdanigheid, , hulpvaardig zonder betutteling, waardigheid zonder arrogantie en betrokkenheid zonder bemoeizucht zijn wel typische kenmerken voor de Japanse mensen. Er is één groot nadeel in Japan, het zijn er zoveel; het weekend is het hier altijd Koninginnedag, ik blijf deze naam koesteren, omdat heel veel mensen dan ook naar alle bezienswaardigheden gaan, die ik ook graag wil zien. Het zijn wel veel mensen, maar zij blijven altijd zo rustig en beheerst en dat maakt de sfeer minder hectisch en zeker niet rumoerig. Het filosofenlaantje is een wandelpad langs water en loopt van de Ginkaku-ji tempel naar de Nanzen-ji tempel in Kyoto. Een prachtige wandeling en de tuinen van beide tempels zijn zeer speciaal. Vooral de tuinen met grint of zand, die zorgvuldig van reliëfs zijn voorzien en daar liggen dan een aantal rotsen in. Hier zijn lange banken geplaatst en daar zitten veel mensen meditatief naar deze tuin te kijken. Ik zal een aantal foto\'s van deze tuinen plaatsen. Ook de tempels zelf zijn van bijzondere schoonheid, een gouden en een zilveren tempel, hoewel de laatste niet van zilver kon worden voorzien, omdat de Oninoorlog was uitgebroken. De naam filosofenlaantje is te danken aan een filosoof, die iedere dag dit traject liep om in goede conditie te blijven en daarom filosofenlaantje is gaan heten. Het is een prachtige wandeling langs water, lentegroene bomen aan weerskanten en veel bloemen. Aan het eind van de wandeling verheugden wij ons op een heerlijke lunch en gingen een klein eettentje binnen. Uitsluitend Japanse kaart met plaatjes en dan wordt de keuze door het beeld bepaald. Eén gerecht zag er heerlijk uit, roomblanke mie, ei en schaaltje met heel fijn gesneden groente. Het bleek een koude lunch te zijn, tja dat zie je niet op een plaatje. Het smaakte prima, de mie met stokjes dopen in een heerlijke soj(a) en dan naar binnen slurpen. Later nog naar een oud aquaduct gaan kijken, wat in constructie een kopie is van het Romeinse watermanagement. Hier stonden veel stelletjes en vriendengroepen elkaar te fotograferen. Ik zag een jongen foto\'s maken van een vriendengroepje in traditionele kleding. Zal ik de foto maken ? , vroeg ik hem. Hij keek naar zijn camera ( EOS Canon ) en toen naar mijn toestel ( Nikon) en besloot dat het goed was. Ik maakte een paar mooie foto\'s en toen deze aan de vrienden werd getoond kwam een luis applaus en hoog gegil van de dames in het gezelschap. Kirrend riepen zij 'Mr Nikon' en dit werd regelmatig herhaald. Toen wij ze later weer tegenkwamen begon van verre al de kreet, met vervolgens een luid gegiechel, de mannen maakte steeds een korte buiging ondersteund met een kort 'tankyou'. De volgende dag naar Nara gegaan, een uur met de trein vanaf Kyoto. De imposante bergen Wakakusa en Kasuga vormen een prachtig achtergrond decor voor de tempelcomplex Todai-ji in deze plaats. Hier is de grote Boeddha Vairocana te bewonderen. De bronzen gezeten boeddha is 16.5 meter hoog en is de grootste bronzen boeddha ter wereld. Helaas was fotograferen verboden en in deze sfeer wil ik niet stiekem foto\'s maken. Toen wij, in gedachten nagenietend, door de tuinen naar de uitgang liepen, zagen wij dat er voorbereidingen werden voor een officiële viering. Er waren veel kinderen bij betrokken en Carla vond het op een eerste communie lijken. Omdat Japan gekenmerkt wordt door twee grote geloofsrichtingen, het shintoïsme en boeddhisme, zijn er twee keer zoveel festivals als in andere landen. Een jaar is een bontgekleurde opeenvolging van officiële vieringen, historische herdenkingen, gewijde rites en overige festiviteiten. Altijd wel een feestje !! Wat het ook precies was, het maakte op ons heel veel indruk, prachtige stoet van mannen en vrouwen in prachtige kleding en er werden twee gouden kistjes meegedragen die met veel ceremonieel en eentonige gefluit van bijzondere instrumenten, de tempel werden binnengedragen. Dit was weer zo\'n pareltje van een moment en daar hebben wij heel lang van kunnen nagenieten. Wij hebben het ritme van reizen ook weer helemaal te pakken en willen nog maanden verder reizen. Het is 'het grote genieten', mensen en de culturen van Zuid Korea en Japan hebben betekenis gekregen en ik voel mij verbonden met beide landen. Dat reizen niet zozeer een kwestie van bestemming is, maar van instelling heeft zich ook deze reis wel weer bewezen. De indrukwekkendste ervaringen van deze reis gaan over de vele ontmoeting met mensen die een totaal andere leefwijze hebben en een cultuur die soms moeilijk te doorgronden is. Reizen moet voor mij uitdagend en prikkelend zijn, ik kan uit de grond van mijn hart bevestigen dat deze reis in alle opzichten aan deze criteria tegemoet komt. Morgen gaan wij naar Hiroshima, een bijzondere plek omdat, mede omdat wij daar op 5 mei zullen zijn. So far so good.

Serene stilte en verfijnde schoonheid in Kyoto

Zachtjes tikt de regen op onze doorzichtige pluutjes, zwijgzaam lopen wij door de straten van Odawara. Voordat wij naar Kyoto vertrekken gaan wij een Japans kasteel uit de Edo periode met een bezoek vereren. Mooi gelegen in het lentegroen, de buitenkant fraai vormgegeven en binnenkant sober en sereen ingericht. Ik verbaas mij nog steeds over de schoonheid die overal in de kleinste detail terug te vinden is. De vormgeving van de tempels, zowel van de oude en als van de nieuwe gebouwen , de inrichting van huizen, winkels, kleding, eten, gebak, koekjes enz., maar in het bijzonder de tuinen. Hier is volgens mij de kunst van het meditatief wieden en snoeien ontstaan, geen overbodige tak wordt weggehaald en als de tak te zwaar overhelt, dan wordt er een ondersteuning gemaakt. Ook de treinen zijn van een bijzondere vormgeving en inrichting. De treinen zijn heel schoon en de toiletten in de trein kun je volgens mij alleen in de duurdere hotels en restaurant in Nederland vinden. In het begin moesten wij wennen aan de verwarmde WC bril en de mogelijkheden om na de boodschap het onderste deel van het lijf met een douche te verwennen. in. De mensen in de trein houden deze ook schoon, het afval van eet- en snoepwaren worden in plastic zakje meegenomen en buiten op het perron in een afvalbak gedaan. Verder zijn wij nog steeds blij verrast met de vriendelijkheid en geduld van de mensen in Japan. Als wij proberen te herleiden waar wij heen moeten met de trein of bus en uiteindelijk iemand aanspreken om het te vragen, volgt eerst een gebaar dat men geen Engels spreekt en daarna wordt alle moeite gedaan om ons te helpen. Regelmatig lopen mensen met ons mee om precies aan te wijzen waar wij naar toe moeten. Wij bedanken deze mensen steeds in het Japans en uiteraard met de daarbij behorende korte buiging. De treinreis naar Kyoto duurde twee uur, eerst met de bergboemel en daarna met de flitsende Shinkansen Hikari 700. Wij reden door zeer afwisselend landschap, veel boeren waren bezig om de rijstvelden te irrigeren en nieuwe jonge rijst te planten. In Kyoto station aangekomen, wat een prachtig vormgegeven station is, zijn wij naar ons guesthouse gegaan. Hartelijk ontvangen door de eigenares, die uitstekend Engels sprak. Prachtige ruime kamer, schoenen uit !!!, met een mooi keukentje. Zij haalde gelijk een map van Kyoto tevoorschijn en gaf ons adviezen over de highlights van Kyoto. Toen zij op de kaart een winkelstraat met prachtige winkels aanwees, zei ik tegen haar dat zij dat beter niet aan Carla kon vertellen. Zij keek mij aan en bastte in lachen uit, keek Carla veelbetekenend aan en de wederzijdse blik vertelde mij dat de vrouwen elkaar heel goed begrepen. Het guesthouse is gunstig gelegen, na 10 minuten lopen stonden wij in een prachtig tempel complex t.w. Nishi-Honganii. Lopen in Japan draagt risico\'s met zich mee, omdat de stoep ook als fietspad wordt gebruikt. In het begin dachten wij nog dat zij daar fietsen vanwege het drukke verkeer, maar het is de gewoonte om op de stoep te fietsen of misschien lopen wij wel op het fietspad. Navraag bevestigde dat het een stoep is waar ook op gefietst mag worden. Opletten dus ! Misschien vraag jij je af of dat niet verveeld, al die tempels, het antwoord is simpel nee. Iedere keer worden wij weer verrast door de schoonheid van de gebouwen en vooral in detail zijn er grote verschillen. Ik heb ook steeds andere ervaringen, soms loop ik een tempel en geniet van de sfeer. Af en toe is de sfeer zo intens dat het bij mij binnenkomt vliegen en dat gevoel laat zich moeilijk beschrijven. Ik wordt dan geraakt, weet niet precies wat mij dan raakt, maar het gevoel is duidelijk aanwezig en zijn pareltjesmomenten. Wij genieten ook van de uitbundige lentepresentatie van de natuur in Japan, bomen hebben frêle lichtgroene bladeren en dragen kleurrijke bloesem. De struiken en planten tonen prachtige bloemen. Met een hemelsblauwe lucht en temperatuur van 16/20 graden is het genieten tijdens onze zwerftochten. In Kyoto zijn geen hoge, naar de hemel reikende, gebouwen en dat is vanwege het risico op aardbevingen. In Kobe , vlakbij Kyoto, heeft een grote aardbeving plaatsgevonden, waarvan ik de beelden nog steeds op mijn netvlies heb staan. Na ons tempelbezoek naar een grote supermarkt gegaan om inkopen te doen voor de komende 4 dagen. Ook in de supermarkt is veel aandacht voor het op mooie wijze presenteren van de waren, vooral de Sushi ligt in enorme hoeveelheden te pronken en is een lust die voor oog en uiteraard voor de smaakpapillen. Heerlijk gegeten in onze eigen kamer, naar ons mandje, moe en voldaan naar dromenland gereisd.

Bergstromen en stinkbommen in Hakone bij de Mt.Fuji.

Ohhhh nee, was het eerste wat ik dacht toen ik mijn ogen openende en de regen tegen het raam hoorde kletteren. Vandaag op weg naar Hakone en een lang gekoesterde wens in vervulling zien gaan. De mount Fuji is altijd beeldbepalend geweest. Op school waren de plaatjes al te zien en toen ik met mijn broer, op de fiets, het oude Schiphol bezocht, pronkten bij de luchtvaartmaatschappijen de posters uit verre landen en de afbeelding van de Mount Fuji is daar in mijn geheugen gegrift. Het geheugen moet een enorme opslag zijn van allerlei beelden, die plotseling tevoorschijn komen en waarvan ik niet meer wist dat ik deze had opgeslagen. Ik zat, samen met Carla, koffie te drinken bij een Starbucks op een station. Mijn bril was groezelig vet en ik pakte een doekje om de bril weer schoon te poetsen. Ineens kwam een beeld dat ik bij mijn ouders binnenstap en hen beide voor het raam zie zitten. De bril van mijn moeder ziet er vet beslagen uit en ik maak deze schoon. Dit beeld van beide ouders doet ineens 'de sluizen weer opengaan', daar zit ik dan ik Japan , uit het niets komt zo\'n beeld binnenfietsen. Carla ziet mij en ook daar gaat het stromen, moet een vreemd gezicht zijn geweest voor de andere mensen. Wij kijken elkaar aan en moeten lachen en dat klaart de lucht weer. De lucht buiten is nog steeds niet opgeklaard maar de voorspellingen zijn gunstig. Opnieuw gaan wij met een Shinkansen 571. Vlak voor onze tussenstop in Odawara, is het weer verandert en schijnt de zon. Ineens zien wij door het raam in de trein de Mount Fuji opduiken, wel met een wolken als een vitragegordijn ervoor, maar toch zichtbaar. Joepie, ik heb hem al gezien en hopelijk straks nog van dichtbij. In Odawara overgestapt op een boemeltje naar Hakone. Op het station gelijk overvallen door leuke meiden die aanbiedingen hadden voor dagtochten rondo

De spirituele stromen naar Nikko

Toen onze ogen langzaam het daglicht koesterde, hielden de zonnestralen zich nog schuil tussen de gebouwen in Shinjuku. Eerst nog ons ontbijtje klaargemaakt op de kamer, koffie, yoghurt, boterham met kaas en heerlijke verse sinaasappelsap. Rugzak gepakt en op weg naar station. Inmiddels hebben wij onze inburgeringscursus achter de rug en gaan met het grootste gemak mee in de Japanse stromen. De treinverbindingen kennen geen geheimen meer, al is het af en toe een speurtocht naar het perron en de genummerde plaats waar wij in mogen stappen. Eerst naar Tokyo centraal station en dan met de hogesnelheidstrein 'de shinkansen' richting Nikko. Het was zondag en het leek wel of iedereen vandaag de behoefte had om er eens op uit te gaan. Het snelheidsrecord, met de trein, is vandaag gebroken, de shinhansen ging met een snelheid van 320 kilometer per uur door het Japanse landschap. Het blijft bijzonder om de wereld aan je voorbij te zien flitsen. Als ik tegen Carla roep 'kijk' is het al voorbij en verleden tijd geworden. Het reizen met Carla gaat weer als vanouds, wij volgen elkaar in elke stroom waar wij op dat moment in bevinden. Vandaag dus de spirituele stroom. Nikko ( Nippon) is een belangrijk boeddhistische - shintoistisch centrum. De eerste tempel werd 1200 jaar geleden gesticht door de boeddhistische priester Shodo-shonin. Nikko betekent zonlicht in Japans en dat zonlicht heeft ons de hele dag begeleid. Wij waren niet de enige op weg naar het tempelcomplex van Nikko, wij maakten weer deel van een enorme stroom japanners die voor hun zondag een spirituele invulling zochten. In tegenstelling tot veel andere culturen en mensen, zijn de mensen hier heel rustig en voorkomend. Geen geduw, geschreeuw, geen geroep, maar vooral eerbied voor de ander en de natuur. De vriendelijkheid en gastvrijheid maken dat wij ons zelfs verlegen gaan voelen. Overal is men even vriendelijk en behulpzaam en dat ben ik in ons land niet meer gewend. Het feit dat er vriendelijk in trein en metro gevraagd wordt om niet mobiel te telefoneren wordt door iedereen gerespecteerd. Om bij het instappen wordt een keurige rij gevormd en wacht iedereen tot de andere passagiers zijn uitgestapt. Regels werken vaak beperkend, maar hier werken regels soms bevrijdend. In Nikko eerst gaan eten, er was een Indiaas restaurant en daar een heerlijke curry gegeten. Grappig dat wij gelijk in een andere sfeer kwamen, rommelig en de wc was inderdaad Indiaas. Wel leuk om gelijk het India Engels weer te horen en ook te spreken. In Japan spreken nog steeds heel weinig mensen Engels en dat maakt het reizen ook wel bijzonder. Opvallend verschil met Korea is dat daar meer mensen Engels spraken dan hier in Japan. Een ander groot verschil is dat in Korea op iedere hoek van de straat, in winkels en restaurants met credit card betaald kon worden. Zelfs Maestro was geen probleem. In Japan is dat een groot probleem, nergens kan gepind worden met Maestro, is geblokkeerd, met credit card lukt het alleen op een postkantoor. Het doet mij erg denken aan de tijd dat ik nog met traveller cheques op reis was en met grote moeite deze ingewisseld kreeg. De reden van dit beleid is voor mij een groot raadsel, zeker als ik dit in relatie tot alle andere technologische ontwikkelingen van Japan zie. Dit speelde op onze spirituele tocht echter geen rol. Met overgave hebben wij de vele shrines bezocht en waren opnieuw getuige van een shinto huwelijk. Ik ben nog steeds onder de indruk van de schoonheid van deze tempels. Bouw en kleurstelling gaat van sober eenvoudig naar uitbundig complex. De schoonheid zit vaak in details en daar sta ik van te genieten. Aandacht voor detail komt ook terug in het eten, werkelijk de meest prachtige composities weten zij op een bord te creëren. Uiteraard zie ik dat ook terug in de kleding van de jonge meiden, ook zij weten een ware compositie te maken in hun kleding, het klopt tot de sokjes die zij dragen. Nikko ligt in een prachtige natuurlijke omgeving en er was nog sneeuw op de omliggende bergen te zien. De lente is bezig zich uitbundig naar buiten te presenteren, de prachtige kleurschakeringen van het jonge lentegroen maakt mij heel blij en samen met Carla dartelen wij door de natuur. Opvallend zijn de sequoia , de grote, hoge rechte en zeer oude bomen. De overgang van Nikko naar Tokyo is de overgang van sereniteit naar uitbundigheid. Zodra wij de trein uitstappen komen wij terecht in een zee van neonverlichting, Las Vegas is een slap aftreksel met de enorme straten vol met neon reclames. Overdag is de structuur van gebouwen vaak niet te zien omdat deze overdekt zijn met reclames. S\' avonds is duidelijk waar dat tot dient. Met open mond sta ik soms te kijken naar die enorme zee van gekleurd licht, die mensen moet stimuleren tot meer van hetzelfde te kopen. Dan is Rutte toch heel bescheiden door op TV op te roepen om meer te besteden!!. Trouwens, in Japan staat de aanstaande troonwisseling in grote belangstelling. Op de TV zijn regelmatig documentaires over het leven van de koninklijke families, zowel die van Japan als van Nederland. Straks wordt het hier ook nog live uitgezonden. Op het station van Tokyo eerst nog kaartjes gekocht voor de Shinkansen van morgen, wij gaan dan naar Hakone en hopen de mount Fuji te kunnen zien. Daarover een volgende keer, so far so good. Het is genieten hier in Japan !!!

p.s. er is een foto serie toegevoegd Tokyo de stad, hier spreken alleen de beelden. Frans, het veldonderzoek is nog volop aan de gang.

De verbazingwekkende stromen van Tokyo

Opwindend, chaotisch, maar vooral intrigerend, dat is Tokyo. Het is een stad die ik nergens mee kan vergelijken. Volgens mij duurt het weken voordat je deze stad een beetje eigen hebt gemaakt. De enorme stromen mensen, verkeer en openbaar vervoer, die zich uit een kluwen bevrijden om ieder zijn eigen weg te gaan. Het lijkt nog het meeste op mierenstromen, als je er oppervlakkig naar kijkt is het een grote wirwar van heen en weer rennende mieren. Dichterbij zie je echter dat er structuur en ordening is. Dit beeld zie ik terug in Tokyo, vooral als twee miljoen mensen zich van A naar B verplaatsen. Iedereen gaat langs elkaar heen en zonder onderlinge botsingen gaat ieder zijn eigen richting uit. De enorme aantallen treinen en bussen zijn ook in eerste instantie moeilijk te doorgronden, omdat alles boven, onder en langs elkaar heen gaat. Inmiddels zijn wij zelf onderdeel van deze stromen en vinden steeds makkelijker onze weg en bestemming. Vandaag gingen wij naar Asakusa, een district in het oosten van Tokyo en dat betekent een uur met trein. In dat uur rijdt je, met hoge snelheid, tussen de huizen door. Op het station van Asakusa ontstond nog enige verwarring. Carla en ik gingen naar 'restroom' ofwel toilet en toen ik uit het toilet liep, was ik zo in gedachten dat ik het station inliep. Ineens realiseerde ik mij dat ik 'samen' aan het reizen was en ben terug gelopen om Carla te vinden. Uiteraard leverde dit grote hilariteit bij ons beiden op. In Asakusa zijn wij naar de de Senso-ji tempel gegaan en daarna naar de Asakunsjinja Shrine. Daar was net een traditionele Japanse trouwerij aan de gang. Het bruidspaar in traditionele kleding en met heel veel Shinto ceremonieel werd het huwelijk voltrokken. Wij hebben een half uur gewacht om het bruidspaar naar buiten te zien komen. Dat gebeurde onder luid applaus van alle passanten en was een indrukwekkend gezicht. Het was weekend en dan gaan heel veel Japanners deze tempel en shrine bezoeken. Ik krijg het gevoel van winkelen op zaterdagmiddag in de Kalverstraat. Wat een intrigerende drukte. Wij kijken onze ogen uit, mensen gekleed in traditionele kledij en dan weer jonge meiden die met veel kant en korte rokken uitdagend naar de eveneens 'hip' geklede jongens lopen te lonken. Japan is modieus , chique en duidelijk gericht op uiterlijk en vormgeving. Dat is niet alleen in kleding en haardracht te vinden, maar ook in eten en andere delicatessen. Koek en snoep is een lust voor het oog, alles is prachtig vormgegeven en zijn soms ware kunstwerken. Ik wist dat het eten er zo uit kon zien, maar eigenlijk is alles met zorg vormgegeven. Bij de tempel verdwijnt het uiterlijk naar het innerlijk, met vol overgave wordt aandacht geschonken aan hun Boeddha en dit gaat gepaard met veel buidingen en handgeklap. Na uren rondgezworven te hebben, zochten wij de rust van de rivier op. Ineens zagen wij dat ook in Tokyo vervoer over de rivier, de Sumida, mogelijk was. Kaartjes gekocht en ons in de zon op het achterdek geïnstalleerd. Heerlijk, de wind en de geur van de brak water en de zon op ons gezicht. Het is bijzonder om Tokyo vanaf de rivier aan je voorbij te zien glijden, ook hier veel hoge gebouwen en vaak van prachtige architectuur. Haha, als je in Tokyo bent geweest heb je gelijk veel hoogtepunten van wereldsteden gezien. In Tokyo zie je een station gebaseerd op het ontwerp van centraal station Amsterdam, een Eifeltoren, een Erasmusbrug en ook het Vrijheidsbeeld, dat aan de rivier staat te pronken met op de achtergrond de 'rainbow' bridge. Niet in miniatuur, maar op ware grote!!! Eenmaal weer aan land gingen wij gelijk de lucht in met de skytrain, die rijdt op magnetische velden en wordt bestuurd door iemand ver weg achter een computer met een joystick. Een geweldige ervaring, vooral als je voorin deze trein staat. De rit ging naar een vermaak- en winkelcentrum in wederom prachtige gebouwen. Wij zijn langs de rivier gelopen en kwamen voorbij het enige strand van Tokyo. Strand is teveel gezegd, het is een heel smalle bruingele zandstrook, die zomers wel veel publiek trekt. Tijdens de wandeling riep Carla ineens 'kijk een konijn', geintje dacht ik nog, maar inderdaad daar was een konijn aan een riem met een Burberry doekje om. De man zat op een bankje en liet zijn konijn uit. Dit vonden wij wel heel bizar, inmiddels waren we al verschillende dieren in diverse outfits al tegen gekomen, maar deze spande de kroon. Veel honden worden b.v. uitgelaten in een kinderwagen ( een speciale hondenwagen, die lijkt op een kinderwagen) en of dit de vraag van Frans beantwoord weet ik niet. De honden hebben hier echt kleding aan, een spencer pakje, een Ralph Lauren of chanel outfit en toen het regende zag ik een vrouw die haar hond een regenpakje had aangetrokken. Honden worden hier dus wel als huisdier gehouden, maar bij de wijze waarop zij met deze honden omgaan is de vraag gerechtvaardigd of de Japanners wel de juiste klier hebben die nodig is om honden de baas te kunnen vinden. Wij lopen met grote ogen van verbazing naar deze taferelen te kijken. Gierend van de lach lopen wij verder, tot wij weer een in een nieuwe verbazingwekkende situatie terecht komen. Onze eerste indruk van gesloten mensen, blijkt een vooroordeel. Japanners zijn heel vriendelijk, zorgzaam en behulpzaam. Zij hebben onderling veel respect voor elkaar en wij zien veel lachende mensen, die veel plezier met elkaar hebben. Het kan zijn omdat het weekend is maar de mensen zij heel ontspannen op straat en genieten ook van de zon en van elkaar. Bekaf, maar zeer voldaan zijn wij weer met de trein terug naar hotel gegaan, eerst nog een hapje eten bij de buren en daarna dromenland opgezocht, Morgen 06.30 op om naar Nikko te gaan, twee uur rijden vanaf Tokyo, maar daarover een volgende keer. So far so good.

Het land van de rijzende zon

Plotseling werd ik wakker, het was 06.00 uur in de ochtend, vandaag komt Carla naar Tokyo. Ik kon de slaap niet meer vinden en de Japanse Klaas Vaak lag ook nog op één oor. Met een shuttle bus naar het vliegveld en ruim 1 uur wachten op haar aankomst. Volgens schema kwam Carla aan op Terminal 1 en toen ik daar aankwam, geen vlucht te zien van Lufthansa. Ineens kreeg ik een Flash Back naar Bangkok, daar stond ik ook op Carla te wachten en ik stond op Terminal 1 en zij kwam aan op Terminal 2. Toen, dank zij mobiel, hebben wij lkaar nog kunnen vinden. Ik heb bij informatie gevaagd en inderdaad Lufthansa kwam niet op Terminal1 Noord maar op Terminal1 Zuid aan. Ineens zag ik haar en onze wederzien was hartverwarmend, ontroerd en onwennig stonden wij in een omhelzing op het vliegveld van Tokyo. Na twee minuten waren wij weer samen op reis. Onze Japanse Railpass regelen en in de trein naar Sinjuku, in dat district is ons hotel. Nadat wij ons geïnstalleerd hadden zijn wij gelijk de buurt gaan verkennen. Tegenover het hotel in het stadhuis, een ontwerp van de bekende Japanse architect Tadao Tange. Inderdaad een prachtige ontwerpen gebouw en wij zij naar de 85 verdieping gegaan om daar te genieten van een overzicht van Japan. Bij helder weer is ook de Mount Fuji zichtbaar, helaas was er een lichte bewolking, dus Fuji was vor ons achter een grijs wolkenscherm verdwenen. Het ritme was er gelijk, beneden enorm verrast door alle prachtige gebouwen om ons heen. Overrompeld door de hoogte en schoonheid van de gebouwen liepen wij, met stijve nek, van de omgeving te genieten. Uiteindelijk verdwaald in deze omgeving, uiteindelijk is er altijd wel iemand die ons de weg kan wijzen. Uiteindelijk is het geen verdwalen, het is meer niet weten waar je bent en terug willen naar de plek waar je bed staat. De eerste indruk van Tokyo, met name het district shinjuku waar wij verblijven, is indrukwekkend. Vooral de gebouwen zijn imposant en de heel veel mensen. Het station Shinjuku, vlakbij het hotel, verwerkt per dag 2 miljoen mensen. Op het station zijn het net mierenstromen, alles gaat kris kras door elkaar zonder dat de mensen elkaar in de weg lopen. De mensen komen hier letterlijk op je af. Uiteindelijk, met pijnlijke voeten, hebben wij ons mandje opgezocht. Carla had de volgende de bekende verschijnselen, het lijf wil blijven liggen en de nieuwsgierigheid vraagt om op te staan. Uiteindelijk wint de nieuwsgierigheid en op weg naar Kamakura, een kustplaats op 1 uur van Shinjuku met de trein. Kamakura is de vroegere hoofdstad van Japan en er zijn veel tempels te bezichtigen uit lang vervlogen tijd. Het was een verademing om uitzicht te hebben, de torenhoge gebouwen hadden plaats gemaakt voor landelijke, sfeervolle laagbouw. Op station aangekomen met de bus naar Daibutsu, de grote Boeddha. Indrukwekkende sfeer en een groot verschil met Zuid Korea. Japan is stilistisch en dat komt to uiting in vele vormen. De tempels, de tuinen, het eten, de zoete verwennerijen en uiteraard ook de mensen. Vooral jongeren kleden zich op geheel eigenwijze en dat is vaak zo afwijkend van onze westerse stijl, dat het soms op de lachspieren werkt. Bij de grote boeddha gingen wij op een bankje zitten om ons broodje te verorberen. Carla zat naast mij, verplaatste zich met broodje in de hand om in de zon te gaan zitten. Plotseling kwam een arend vlak bij haar hoofd voorbij, ik riep 'waauw, wat een enorme arend. Hij vloog weg en in zijn vlucht zag ik dat er iets uit zijn klauwen viel. Het was het broodje van Carla, ongelofelijk maar hij had in de vlucht het broodje uit haar hand gegrist. Later realiseerde wij ons, met name toen een bord waarschuwde voor de klauwen van de arenden, dat de arend ook haar hand had kunnen pakken. Gelukkig hebben zij een arendsoog en kunnen tot in kleinste detail hun prooi bepalen, in dit geval broodje van Carla. Nog steeds zijn wij verbaast over de snelheid en precisie waar het mee gebeurde. Opvallend was dat in de loop van de dag wij steeds gevolgd werden door arenden in de lucht. Volgens mij was het broodje camembert met spinazie wel een uitzonderijk lekkere prooi geweest en hopten de arenden op nog zo\'n lekker hapje. Daarna zijn wij naar Hase-dera tempel gegaan om daar opnieuw te genieten voor de schoonheid van architectuur, zowel bouw als tuinen. Moe van alle indrukken, er komen nog vele tempels, zijn wij naar het strand gelopen om even uit te waaien. Ruwe zee en straffe wind deden heel verfrissend aan en gaven weer wat in de bovenkamer. Opgeruimd naar het station gegaan en weer naar ons hotelletje. Eten meegenomen, instant noedels klaargemaakt en heerlijk zitten eten. Er was één moment vandaag dat ik even in de war was. Ik , carla ook, was naar het toilet gegaan. Toen ik in gedachten wegliep realiseerde ik mij verderop, dat ik niet alleen was, ben terug gelopen en op Carla gewacht. Grote hilariteit uiteraard. Het is inderdaad even wennen, maar ik geniet weer volop om met haar verder te reizen. So far so good.