Reizen door Zuid Korea met 300 kilometer
I am so bissie and sollie, I can\'t bring you to the train station. Prima ga ik met de bus, wel op tijd weg want het busritje duurt een uur. Tas gepakt, rugzakje om, naar beneden gelopen en wachten bij 2 graden boven nul op de bus. Het is hier s\'ochtends nog steeds erg koud, in de loop van de dag gaat de temperatuur naar 15/19 graden. Aangenaam reisweer. Het treinstation had een futuristische uitstraling, veel staal en marmer, met een aangename oase van rust. Overal duidelijk aangegeven waar ik zijn en heen moet. Kaartje kopen en de borden volgen naar het perron. Op het kaartje staat een nummer waar je op het perron moet staan, vervolgens komt het rijtuig voorrijden waar ook mijn gereserveerde plaats is. Trouwens openbaar vervoer is hier in Korea heel goedkoop. Bus en metro zijn gemiddeld 1 euro voor een rit, het maakt niet uit of ik nu een korte of heel lange rit maak. Voor de intercity bus en trein ben ik gemiddeld 10 euro kwijt voor een afstand Amsterdam - Brussel. Vandaag voor het eerst met de KTX, de hogesnelheidslijn van Korea. Het is een vervreemdende ervaring om met een snelheid van 300 kilometer per uur door het landschap te rijden. Op de route zijn heel veel tunnels aangelegd, zodat ik vaak een donkere wand voorbij zag vliegen. Druk op de oren is de enige lijfelijk merkbare verandering, verder merkte ik weinig van de snelheid. Het landschap gaat wat sneller voorbij en als ik iets wil fotograferen, dan is het al voorbij voordat ik heb scherp gesteld. In Daegu aangekomen, in een onstuimige, tropische regenbui ging ik naar mijn cadeau van de Accor Hotel groep. Luxe in het Novotel en dat was het, de kamer was 2 x zo groot als de eigen woonkamer in Bergen. Een enorme bank, loungebank, een bureau en uiteraard een kingsize bed, waar Willem en Maxima nog jaloers op zouden zijn. S\'nachts moest ik op zoek naar mijzelf en goed opletten anders verdwaalde ik nog in dat bed. Mijn plan was om naar de Haemsa tempel te gaan, waar houten drukplaten liggen, die de originele teksten van confusius hebben. Het bleef zo hard regenen, dat ik dit uitstapje niet ben gaan maken. Ik moest vanaf de bushalte nog 20 minuten lopen en ook bij de tempel was weinig beschutting, ik kom daar nog wel een keer voor terug. Toen naar een museum of modern art gegaan. Ik was wel nieuwsgierig naar kunst in Korea, ik ben onder de indruk. Deze kunst is tijdloos en grenzeloos, hier kan de verbeelding ook zijn eigen weg gaan. Even de stad in geweest, het centrum staat alom bekend als 'shoppers dream'. Inderdaad 6 blocks, 24 straten, met alleen maar winkels met alle bekende brands en afgewisseld met eettenten en coffeeshops ( nogmaals geen Amsterdamse). Het is een universiteitsstad en er zijn heel veel jongeren. Het is een bruisend centrum en de levendigheid is overal voelbaar. Volgende dag, opnieuw met 300km per uur, van Daegu naar Busan in 1.30 uur. Dit is de twee stad van Korea met een totaal andere sfeer. Een echte havenplaats, de omgeving wordt gedomineerd door bergen en prachtige natuur. Ik heb daar twee dagen rondgezworven, 2 prachtige tempels bezocht ( nee het verveeld echt nog niet ). Vooral de tempel aan zee maakte indruk. Vrouwen waren al bezig met grote lampionnen te maken voor de boeddha celebration. Op de geboortedag van boeddha is het hier één groot feest. Ik heb een foto gemaakt, die ga ik gebruiken voor mijn nieuwe website Insight-travel , het adviesbureau voor de onafhankelijke reiziger. Motto: travel makes the difference in life .Het is de foto van de bol in de hand. Tja, ik kan het niet laten om toch weer iets nieuws te beginnen. Deze stad is ook weer veel te groot om in 2 dagen te ontdekken. Havens zijn voor mij ook favoriete plekken, de bedrijvigheid, de mensen, geuren en kleuren zijn altijd fascinerend. In Busan is de grootste visafslag van Azië en dat is te ruiken ook !! Geweldig om doorheen te banjeren en de mensen te zien die heel hard voor hun boterham moeten werken. De serene rust van de tempels en de hectiek van de havens, beide passen mij als een maatpak. Op de terugweg kwam ik langs Lotte , een warenhuis met de afmetingen van 5 keer de bijenkorf. Daar zag ik 'de bedriegertjes ' uit het plafond komen onder begeleiding van prachtige klassieke muziek. Samen met anderen Koreaanse mensen met verbazing en bewondering naar dit schouwspel gekeken. Morgen ga ik naar Tokyo en begint een niet fase in deze reis. Ik verheug mij op de komst van Carla, mijn leef- en reismaatje. Samen gaan wij Japan verkennen, ik twijfel nog of ik een nieuwe reismee zal starten of deze verder zal gebruiken. Voor mij is het één reis, met een nieuwe toegevoegde waarde. Ik zal Zuid Korea afsluiten met een verhaal over de ritme van het reizen. So far so good.
Bergen, Boeddha\'s, Bert en Beschermengelen.
De ochtendstralen streelden zacht mijn gezicht, ik blijf nog even liggen om te genieten en koester de dag. Mijn eigen ontbijtje gemaakt en daarna met de bus naar Mt. Namsan. De busrit van 45 minuten ging door een prachtige omgeving. Bij aankomst heb ik eerst een kaart gekocht en toen de tocht naar de top gestart. Eerst kwam ik langs een oude begraafplaats, waar ook 'mols' hopen te zien waren. Deze waren kleiner, dan die van de adellijke en koninklijke familie. Wel indrukwekkend om hier bij stil te staan. Daarna de keuze eerst langs de boeddha\'s of eerst naar de drie beelden, die als heel bijzonder stonden beschreven. Het laatste gedaan en daarna de 'trial' omhoog. Achteraf had ik de route beter omgekeerd kunnen doen, ik begon nu gelijk stijl omhoog en via rotsen moest ik mijn weg omhoog klimmen. De andere route begon geleidelijker en de afdaling was dan de route die ik nu als eerste nam. Al snel ging de jas uit en voor het eerst deze reis droop het zweet van gezicht en rug. Ik ging eerst door een bamboebos, later dennenbos en het pad werd steeds smaller en steiler. Ik maakte een aantal foto\'s en ineens was mijn batterij leeg. Geen nood, ik heb altijd een reserve bij mij. Had ik gedacht, mooi niet. Ik begon in het voorvakje van mijn rugzak te zoeken en daarna in het grote vak. Met een lichte 'drift' haalde ik mijn jas uit de rugzak en smeet deze op de grond. Toen alles leeggehaald, geen batterij. K@#$%&*!!,. Jammer, geen foto\'s meer maken, dan de beelden maar in mijn geheugen cellen opslaan. Jas opgepakt en weer in de rugzak gestopt en verder omhoog. Opeens hoorde ik steeds roepen achter mij, ik dacht eerst dat er een groep achter mij zat die elkaar iets toeriepen, maar toon en intentie gaven iets anders aan. Misschien is er iets gebeurd, iemand gevallen of niet goed geworden. Ik besloot om te wachten en te kijken of hulp gewenst was. Beneden mij namen de stippen steeds duidelijker vormen aan en er kwamen twee vrouwen, druk wapperend met hun handen naar boven. Dichterbij zag ik dat één van de vrouwen iets in haar hand had en toen zij dichterbij kwamen bleek het een portemonnee te zijn. Zwetend stonden zij voor mij en ineens zag ik dat het mijn portemonnee was nog enigszins beduusd nam ik hem aan. Ik wilde niet gelijk controleren of alles er nog inzat, maar toen de dames voor mij weg waren, keek ik toch. Alles zat er nog in creditcards, bankpassen en 50 euro aan geld, die ik net had gepind. Inmiddels was ik de verbouwereerdheid voorbij en haalde de dames in. Ik wilde toch een beloning geven, maar daar waren zij absoluut niet van gediend. Weer veel bedankjes mijnerzijds en ook veel buigingen. Helaas, spraken zij geen Engels en ik geen Koreaans, wat onder deze omstandigheden als een groot gemis wordt ervaren. Wat een geluk heb ik gehad, dat besefte ik mij terdege. Ik had de jas nogal bruusk uitgepakt en daardoor is de portemonnee uit mijn jaszak gevallen. Ik ben daar altijd ' neuro' voorzichtig mee, controller of rits dicht zit en dat vele malen onderweg. Tja, dat blijkt niet altijd. Omdat ik het nu vergeten was en dat hij er toch uit is gevallen. Op de top heb ik mijn beschermengelen bedankt en bij de terugtocht ook de vele boeddha\'s die zich in- en voor de rotsen bevonden. Ik een oogwenk zag ik de beide dames weer en ik liet zien dat ik de ook boeddha\'s bedankte, wat hun grote instemming had. Beneden een heerlijke noodle soep gegeten en opnieuw blij dat ik kon betalen. Ik heb reserve passen, die ik altijd in hotel of guesthouse achterlaat, maar verlies van de andere zou toch een hoop stress hebben opgeleverd. Blij en opgetogen ging ik terug naar mijn huisje en bij het laatste stukje omhoog begonnen mijn knieën te klotsen. Ik had gehoopt dat het mee zou vallen, maar helaas toch weer vocht in die 'oude ' knieën. Opgefrist, met nieuwe batterij in de camera, ging ik naar het stadje om boodschappen te doen voor mijn diner. Onderweg zag ik een enorme gele vlakte en dat bleek 'koolzaad' te zijn. Midden in die gele vlakte hadden veel mensen zich geposteerd en daar moesten foto\'s van gemaakt worden. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ben bij de volgende halte uitgestapt. Ook ik stapte deze gele vlakte binnen en veel foto\'s gemaakt. Ik was zelf ook een bezienswaardigheid in deze vlakte en zal waarschijnlijk zal ik te zien zijn op veel mobieltjes en tablets. Hopelijk kom ik ook nog ergens in een fotoalbum terecht, ik vind dat altijd wel een fascinerende gedachte. Ik ben via een andere weg terug gelopen naar de bushalte en zag daar vrouwen in de late zon bezig om onkruid uit het gras te halen. Geen machines, gewoon mensenwerk of beter gezegd monnikenwerk. Met gebaren en lach contact gemaakt en gevraagd of ik foto\'s mocht maken. Dit leidde tot grote hilariteit en de vrouwen begonnen elkaar naar voren te schuiven. Ik kijk dan veel door de lens en maak geen foto\'s, op het moment dat de hectiek begint te minderen, start ik met foto\'s maken. Ik laat wel altijd het resultaat zien, wat vervolgens één grote giechelpartij opleverde. Ik geniet van deze uitbundige verlegenheid, die het gevoel van verbondenheid geeft. Opnieuw naar de bus en daarna ging ik naar de overdekte markt, dat bleek zo\'n echte Aziatische markt te zijn. Een enorme oppervlakte, waar alles te koop is w at er op deze aardkloot wordt geproduceerd. Ieder straatje heeft zijn eigen waar aan te bieden. Vaak zijn de winkeltjes niet groter dan 2 meter hoog, 1.50 breed en diep en dan 100 van deze nerinkjes naast elkaar. Groente, vis, kip en uiteraard de eettentjes nemen meer ruimte in beslag. Ik blijf van deze entourages genieten, banjeren door de smalle 'straatjes' en altijd even een hapje mee eten, tja dat scheelt mij werd koken die avond. Op tijd terug naar mijn huisje en de tas pakken voor de reis van morgen. Ik ga dan naar Daegu, de derde grote plaats in Zuid Korea en daar vandaan naar de Trikana Koreana en Haemsa tempel. Hier zijn de oudste teksten van Confusius te vinden op oorspronkelijke houten blokken. Het zal één van de laatste verhalen uit Zuid Korea worden, want de dag nadert dat ik mijn liefde weer in de armen zal sluiten. So far so good, ik geniet !!
Gyeongju, een pareltje van schoonheid
De eerder beschreven busrit reed van Sokcho naar Gyeongju door een prachtig landschap. Ik wist bijna zeker dat dit een gewone bus was, omdat de buschauffeur ook gewoon gekleed was. Als het een intercity bus was geweest, dan was de chauffeur gekleed in 3delig grijs, witte handschoenen en pochet en mij met 3 buigingen begroet. Ondanks mijn onzekerheid over de tijd van aankomst in Po-Hang, heb ik heel erg genoten van het prachtige afwisselende landschap. Links van de weg was de kust, regelmatig vlak langs de zee en rechts heuvel- bergachtig gebied. Opvallend was dat naarmate wij zuidelijker kwamen de kersenbloesem verdween en toen de bomen door de zon werden beschenen, gaven zij een prachtige lichte lentegroene glans. Magnolia stond nog wel volop in bloei en er waren ook veel fruitbomen, maar ik zou niet weten welk fruit deze bomen zouden produceren. De fruitbomen hadden, strak gekortwiekt, witte, roze en roodachtige bloesem. In Po-hang overgestapt op bus naar Gyeongju, een rit van nog een uur en toen naar mijn veelbesproken guesthouse Polaris. Inderdaad, een roze kamer in een van hout opgetrokken huisje. Zie foto. De eigenaar kwam gelijk met een kaart van de omgeving en stippelde voor mij de mooiste plekken uit die ik de komende dagen kon gaan bezoeken. Eerst mij geïnstalleerd en naar kleine plattelandsstadje gegaan, 30 minuten met bus, om een hapje te eten. Voor ik instap let ik altijd goed op als ik opstap, nummer van de bus en hoe de halte er aan de overkant van de weg uitziet, voor als ik terugga. Goed de omgeving opnemen en zoeken naar markante herkenningspunten. Dit was echter overdag en toen ik terugreed in het donker zag de wereld er geheel anders uit. Gelukkig bracht de chauffeur uitkomst, ye Polaris en stopte bijna voor de deur. Zo kan het dus ook. Gyeongju was tot en met de 9e eeuw de machtige, trotse hoofdstad van het Shilla koninkrijk en hier zijn nog veel restanten van terug te vinden. De volgende dag ben ik eerst naar de Bulguksa tempel gegaan en wederom genoten van alle moois dat er te vinden is. Ook hier weer veel Koreaanse toeristen en vooral heel veel schoolklassen, die onderricht krijgen in het culturele erfgoed van het land. Kunnen de scholen in Nederland nog een voorbeeld aan nemen. Als zo\'n klas mij passeert ben ik altijd mikpunt van belangstelling, hey, how are, 'hansom' man en dan giechelend hun weg vervolgen. Vanuit de tempel ben ik, redelijk stijl, omhoog gegaan en deze wandeling duurde 50 minuten. Er ging ook een bus, maar dan moest ik 45 minuten wachten en lopen in een prachtige natuur is vele malen aangenamer. Boven een granieten boeddha uit de Shilla Dynasty, helaas achter glas geplaatst, vanwege de kwetsbaarheid en de vele bezoekers. Voor boeddhisten is dit een bedevaartoord. Een strenge vrouw riep mij toe 'NO picture' en toen ik de blik in haar ogen zag, liet ik het ook wel uit mijn hoofd. Terug beneden, ook weer gelopen, een noodle soep gegeten en een pot groene thee gedronken. In het guesthouse mij opgefrist en toen naar het Tumili park met het nationale museum en de graven van de koninklijke familie en adel. Ik was hier al met de bus voorbij gekomen en moest toen erg lachen, ik dacht, dit moeten wel erg grote mollen zijn die zij hier in Korea hebben. Enorme grote ' molshopen' zag ik liggen. Dit bleken de graven te zijn. In Egypte werden piramiden gebouwd en hier werden de edelen en koninklijken in een graftombe gelegd, met ook veel attributen en daarover een berg aarde. Hoe hoger in aanzien, hoe hoger de berg. Zie foto\'s. Op de terugweg boodschappen gedaan en s\' avonds mijn eigen potje gekookt in mijn appartementje. Foto\'s gedownload, geselecteerd en daarna mijn roze mandje in. So far so good, morgen een lange bergwandeling maken naar de Mt. Namsan.
Het onbegrijpelijke begrijpen in Korea.
De kwetterende dames fungeerden deze ochtend als een wake-up call, gelukkig, want de nachtwaker is in gebreke gebleven. Snel douchen, maar ik kwam van een koude kermis thuis, geen warm water. Snel een plons water over mij heen en spullen pakken voor de reis naar Gyeongju, een rit met de bus van 05.30 uur vanuit Sokcho. Beneden gekomen vroeg ik de nachtwaker waarom hij mij niet had gewekt, hij keek op zijn papier en knikte aandachtig en met kleine buiging zei hij dat hij dat ging doen. Ik zei, nee u zou mij roepen. Wazig keek hij mij aan en dat zijn van die momenten dat ik er het zwijgen toe doe. Ik vroeg hem een taxi te bellen en met grote glimlach vertelde hij mij dat de taxi over 10 minuten er zou zijn. Ik had er rekening gehouden dat dat iets langer kon duren, maar na 20 minuten begon de tijd te dringen. Ik ging weer naar hem toe en hij ging toen naar buiten om te kijken of de taxi eraan kwam. Ik zei hem dat hij beter kon bellen en dat deed hij. 3 minuten riep hij en tja ik weet datgaat duslangerduren. Hetis 20 minuten naar het busstation en ik had nu nog een half uur. De taxichauffeur kreeg opdracht mij naar Intercity busstation te brengen en na de nodige buigingen gingen wij op pad. Ik herhaalde nog maar een keer 'Intercity busstation' Ne is ja I in het koreaans, gelukkig klinkt het als ye. Al snel kreeg ik door dat hij niet naar mijn gewenste bestemming ging, maar besloten had om naar een ander busstation te gaan. Po-Hang, de plaats waar ik eerst naar toe moest, riep hij steeds. Ye, ye po-hang Intercity bus station, ik wist dat ik daar nooit zou aangekomen. De route die hij had gekozen ging door de stad en allengs bleef er weinig tijd over. Op zulke momenten wordt ik balorig en roep dan 'hadsikidee, lekkere hapjes ,wij weten het niet hé' en gevolgd door een hoofdknik en glimlach. Na deze aanmoedigingbesloot de goede man om de stoplichten te negeren en ging als een Nikki Lauda door het verkeer racen. De bus ging om 08.33 en om 08.30 zette hij zijn taxi voor de bus en riep dat ik mee moest. Snel kaartje kopen en de bus in, Po-Hang riep ik nog, Ye Ye Ye Po-Hang. Buiten adem plofte ik op mijn plaats in een heel volle bus, daar was ik verbaast over, omdat de Intercity bussen nooit vol zitten. Inderdaad, ik zat op een andere buslijn, die wel naar Po-Hang ging. Hoe laat ik zou aangekomen was onduidelijk, maar dat ik er ooit zou komen was een geruststelling. Na een uur kwamen wij in een onbekende plaats en daar stapte iedereen uit. Po-Hang riep ik nog naar de chauffeur en ye ye met hoofdknik, Po-Hang. Ik bleef dus zitten, de bus ging rijden en stopte bij een benzinepomp en de bus liet zich vervolgens vollopen. Daarna gingen wij weer rijden en plotseling stopte de bus bij een enorme wasstraat. De chauffeur stapte uit en daar ging ik dan, met bus en al door de wasstraat, het leek echt wel of ik in de verkeerde film zat. De Met een schoongepoetste bus en kraakheldere raampartijen gingen wij weer op pad. Terug naar het busstation, waar de andere mensen die eerst waren uitgestapt, weer de bus in stapten. Enigszins verbaast dat ik nog in de bus zat, dat leverde wel veel buigingen op. Er stapte iemand in, waar ik het vermoeden van had dat hij Engels zou spreken. Dit zijn studentikoze jongens of meisjes. Inderdaad, goed gegokt, dacht ik. Ik vroeg hem hoe laat wij in Po-Hang zouden arriveren, 16.00 uur en dat betekende een rit van 07.00 uur i.p.v. 4 uur. Gelukkig bleek later dat er ook hier sprake was van een Babylonische spraakverwarring, hij bedoelde dat de rit 4 uur zou duren !! Uiteindelijk kwam ik op geplande tijd aan en had een volgende onbegrepen moment. Ik had allen een adres in het Engels en daar kon de taxichauffeur echt niets mee. Deze oude, kleine gekrompen baas riep ook steeds YE YE YE als ik het adres noem. Ik blijf de naam roepen en hij knikt, maar alles wijst erop dat dit wederom niet de goede kant uitgaat. Hij maakte mij met veel handgebaren duidelijk dat ik het adres in zijn Tom Tom( of zoiets) moest invoeren, deze had namelijk ook een Engelse tekst. Ik hing over hem heen en met gestrekte arm en een pen probeerde ik het adres aan te ikken. De dampen van zijn avondmaal kwam als scherpe wolken mijn neus binnengewaaid en onderwijl ondernam ik hortend en stotend een poging om het adres in te vullen. Nog eenmaal zei ik de naam en ineens begonnen zijn ogen te glinsteren en herhaalde hij wel 10 keer hetzelfde woord. YEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, dat wist hij wel !! Uiteindelijk goed aangekomen.Na deze dag vol onbegrijpelijke momenten, die ik toch probeer te begrijpen en een plaats te geven, geniet ik ook van deze momenten, reizen blijft leuk !! Morgen een cultureel dagje en daarna de bergen weer in. So far so good.
Kwetterende Koreanen in de bergen van Seoraksan.
Langzaam werd ik mij bewust van de geluiden die mij uit mijn dromen haalde. Ik dacht eerst aan de eksters die mij wel vaker een ochtend aubade brengen met hun kwetterende geluid. Toen ik naar het balkon liep zag ik dat er 10 bussen met Koreanen waren aangekomen voor een bezoek aan het park. Vrolijk kwetterend kwamen zij de bus uit en het geluid vulde de hele vallei. Ik riep heel hard ssssssst, deze grap maak ik wel vaker, tot mijn grote verbazing zag ik dat zeker 20 vrouwen 'solly' riepen en tegelijkertijd een buiging voor mij maakten. Het was weer stil!!!! Tja, soms hebben grappen een onverwachte uitwerking. Ik kon zelf wel om mijn grap lachen, het klinkt misschien vreemd maar ik heb wel vaker lol mezelf. Carpe diem, dacht ik en na mijn eigen gemaakte ontbijt ging ik op pad. Eerst weer bij de tempel langs om mijn dag te beginnen, 15 minuten op kussentje gezeten voor boeddha en toen weer verder. Ik wilde de bergen in en toen ik eenmaal op het ' bergpad' kwam liep ik gelijk in een colonne Koreanen. Even had ik het gevoel dat heel Korea naar Seoraksan was afgereisd om te gaan lopen. Ik weet niet wat zij zich voorstellen, maar voor een wandeling van 1 tot 2 uur hebben zij zich aangekleed alsof zij de Himalaya gaan beklimmen. Ik dacht ook nog te zien dat iemand een de defibrillator koffer had meegenomen. Het 'bergpad' blijkt gewoon een geasfalteerd pad te zijn. Na 10 minuten had ik het wel gezien, ik zag een ander pad vol met rotsen en ben daar toen gaan lopen, niemand te zien!! Mijn voeten protesteerden, ik had tenen die enigszins blauw waren vanwege te klein schoeisel, met dank aan de podotherapeut die mij prachtige nieuwe zootjes had aangemeten. Ik ben s\'middags nieuw schoeisel gaan kopen (foto voorCarla komt nog ) in Sokcho. Op weg naar deze stad werd ik zo blij van de kersenbloesem. Er is een weg van zeker 9 kilometer met aan weerkanten de bomen met bloesem. In sokch het volgende avontuur, schoenen kopen. Veel 'annyeong haseyo' ofwel how are you en ik ne, jo- ayo ofwel I am fine , thank you, tja zo kom ik de lente wel door. Uiteindelijk mijn K2\'s gevonden, geen ski\'s maar schoenen. Maat 44.5, terwijl ik 42/43 heb, maar deze passen perfect met het inlegzooltje. Ieder nadeel heeft zijn voordeel en dus even zwerven door Sokcho. Een ondefinieerbare stad, de haven vond ik wel aantrekkelijk, het rook nog naar touw, teer en vooral vis. Terug in het hotel werd ik verrast door dezelfde groep als vanochtend, zij bleken intrek te hebben genomen in het hotel. Volgens mij was het de KVVH. Zij hadden veel lol met elkaar, af en toe brak er gezang uit, wat mooi klonk. Ik moet wel mijn neiging onderdrukken en niet steeds ssssst te roepen. Ik ben vannacht in ieder geval niet de enige gast. Met de nachtwaker afgesproken dat hij mij een wake up call geeft en met driemaal gamsa hamnida ofwel thank you en een kleine buiging ging ik naar mij kamertje. Na dit verhaal kruip ik in mijn mandje, morgen vroeg op om naar Gyeongju te gaan. Daarover later. So far so good. Nog even een vraag; zijn eksters trekvolgels ??? Zij zijn hier in grote getale aanwezig en hoe komen zij dan bij ons of hoe komen zij van daar naar hier.
Serene stilte in de bergen van Seoraksan
Onder een boog van witte en roze kersenbloesem verlaat ik Seoul. De schakering van het landschap veranderde in glooiende heuvels en ruige bergen. In Sokcho, een havenplaats, stapte ik over op een lokale bus, die naar het Seoraksan National Park ging. Daar aangekomen moest ik eerste een entreekaartje kopen voor het park. Ik legde zo goed mogelijk uit dat ik in het hotel moest zijn, maar ook hier bleek de taal een onoverbrugbare barrière te zijn. Na 10 minuten lopen kwam ik bij het hotel en ik kreeg een flash back. In de jaren 70 was ik in Zakopane in Polen, de omgeving, maar vooral dit hotel vertoonde grote overeenkomst. Mr. Kwak (echt) verwelkomde mij in perfect Engels. Toch even prettig om niet alleen met handen en voeten te communiceren. Het hotel was een 'net niet' hotel, vergane glorie, net niet warm water, net niet verlichting en balkon had betonrot en de verf was aan het afbladeren. Het uitzicht en omgeving waren absoluut fantastisch en daar gaat het mij om. Een prachtige Boeddha stond vlakbij, rechts van mijn balkon en boven op de berg was een silhouet van een madonna, althans dat zag ik erin. Ik bleek de enige gast te zijn en Mr. Kwak vertelde mij dat hij om18.00 uur wegging en dat later een nachtwacht over mij zou waken. Ik kreeg hele goede informatie van hem over tochten die ik kon lopen en dat de boeddhistische tempel zeker bezocht moest worden. Tegenover het hotel was een kabelbaan met een gondel, die naar 900 meter ging. Vanaf dat punt was een pad verder omhoog, afgewisseld met traptreden die bekleed waren met stroken oude autobanden. Halverwege liep een gekromde oude vrouw voor mij. Haar bovenlijf stond in negentig graden en haar benen stonden als een hoepel. Even stond zij te hijgen en toen ik langs haar liep stak ik spontaan mijn arm naar haar uit. Zij haakte in en samen gingen wij verder. Ik maakte duidelijk dat in geen Koreaans prak, maar dat deerde haar niet. Ineens trok zij mijn arm naar haar toe, net als mijn oma vroeger deed. Zij keek mij aan met hele lieve ogen en ik begreep dat zij plezier had in onze tocht naar boven. Daar aangekomen pakte zij mijn beide handen en er volgde een woordenstroom, die de intensie weergaf zonder de woorden te begrijpen. Ik ging verder en keek nog eenmaal om, zij zwaaide !! Het uitzicht was prachtig en een pad voerde verder omhoog. Ineens stond ik voor een punt waar ik alleen vi een touw verder omhoog kon. Een vrouw was mij voorgegaan en ik volgde haar ( zie foto). Boven gekomen was er een Manjefiek uitzicht. Hier even blijven staan, toen ik mij omdraaide om weer naar beneden te gaan, kwam er een wee gevoel als opkomende mist in mijn lijf omhoog. Ik weet dat onder bepaalde hoek ik last heb van hoogtevrees, nu zo\'n moment was aangekomen. Met moeite pakte ik het touw en als schuifelend ben ik weer naar lager gegaan. Daar heb ik een stil plekje opgezocht om bij te komen. Ik zat te genieten van de omgeving, toen plotseling het mantra gezang van de monniken beneden, als opstijgende lucht, naar boven kwam. Ineens kwamen emoties van verlangen, verdriet en geluk samen in een stroom van tranen die zachtjes op de rotsen voor mij daalden. Alleen en toch zo samen, zo voelde dat moment. Ik werd ruw uit deze situatie gehaald door een groep Koreanen, die met veel kabaal maakten zij elkaar duidelijk dat ik daar zat en vervolgens klikten de telefoons en camera\'s om mij in die positie te fotograferen. Ik ben opgestaan en weer terug naar beneden gegaan. Ik ben toen naar de boeddhistische tempel gegaan, daar rondgelopen en foto\'s gemaakt. Ik werd aangesproken door een monnik, die mij had zien rondlopen. In goed Engels vroeg hij mij wat ik kwam doen en ik probeerde hem duidelijk te maken dat deze tempels altijd een enorme aantrekkingskracht op mij hadden. Op de vraag waar ik nog weer geweest was raakte wij in gesprek en toen ik vertelde over mijn ontmoeting met de Dalai Lama, werd ik uitgenodigd om met hem naar binnen te gaan ( zie foto }. Daar hebben wij vervolgens twee uur samen gezeten. Veel aandacht voor ' my family' en ik heb daar over verteld. Op een bepaald moment vroeg hij mij om stil te zijn en vervolgens heeft de monnik een prachtige mantra gezongen. Stil en ontroert ben ik weggegaan, de monnik is in meditatie gegaan. Terug in het hotel was ik nog steeds de enige gast en werd begroet door de nachtwaker. Op de kamer mijn dinertje ' instant mihoen ' klaargemaakt en zitten namijmeren over deze bijzondere dag. ten, Het was heel stil, alleen de wind en het geraas van de rivier vulde de stilte. Morgen weer de bergen in en nu vroeg mijn mandje in. So far so good, ik geniet !!
De koreanse grens van hoop en liefde
Schoolreisje, dat gevoel had ik, het is uiteraard niet te vergelijken met de bestemming van dit reisje, maar het gevoel vertoonde toch opmerkelijke overeenkomsten. Ik ga naar de grens van Noord en Zuid Korea en de toegenomen spanning tussen Noord en Zuid maakt deze trip toch wel bijzonder. Gisteravond kreeg ik nog een mail met voorschriften en tevens een tekst die ondertekent moest worden. De tekst; The visit to the Joint Security Area at Panmunjom will entail a hostile area and possibility of injury or death as direct result of enemy action. Vervolgens nog een lijst met voorschriften waar ik moet opvolgen. Op zo\'n moment bekruipt mij het gevoel 'wil ik dit wel' ? Ik wil de situatie toch met eigen ogen zien en zelf een oordeel kunnen vormen. Ik werd opgehaald door een auto met chauffeur die mij naar de bus zal brengen. Hij vertelde mij dat het gezelschap dermate was uitgedund, door de vele afzeggingen, dat iedereen nu naar de bus werd gebracht i.p.v. dat de bus ons ophaalde. Op weg naar de grens, tijdens de rit werd al duidelijk dat wij in een 'oorlogsgebied' kwamen, langs de rivier stonden grote hekken. enorme rollen prikkeldraad en de vele viaducten bleken 'tankvallen' te zijn. Als de tanks uit het noorden zouden komen dan worden deze viaducten opgeblazen en moeten dan als wegversperring dienen. Naarmate wij de grens naderden nam het aantal militaire voortuigen evenredig toe. Voor de grens moesten wij door 3 checkpoints, de laatste was checkpoint Charlie. Bij het eerste checkpoint kregen wij versterking in de bus van Amerikaanse soldaten en vervolgens gingen wij in konvooi, begeleiding van bewapende jeeps voor en achter de bus. Voor de grens is een demarcatielijn van 2 kilometer en daar gingen wij eruit. Op het kaartje ( zie foto) zie je een blauwe lijn met aan weerskanten een prikkeldraad lijn, dat is de demarcatielijn ofwel het niemandsland tussen Noord en Zuid. Hoge heken en rollen prikkeldraad markeerde hier de grens. Opvallend waren de vele gekleurde vaantjes met teksten. Later waren bij een hek veel lappen stof met teksten. Ik hoorde van de gids dat dit overal bij de grens te vinden is. Het zijn hartenwensen van de mensen uit het zuiden. Ten tijd van de afsluiting van de grens konden de mensen kiezen om naar het zuiden te gaan of omgekeerd naar het noorden. Dit was van korte duur, een brug ( op foto bruggetje met blauwe paaltjes) heet de bridge of no return. Als je daar eenmaal over was dan moest je aan die kant blijven. Families zijn in die tijd verscheurd, een deel was in Noord en een deel in Zuid. Langer dan 40 jaar zijn families van elkaar gescheiden. Door teksten op te hangen hopen zij op deze wijze aan hun familie hoop en liefde over te brengen. Dit heeft op mij enorme indruk gemaakt. Toen naar de grens waar Noord en Zuid elkaar raken, zie gele punt op het kaartje. Daar was een verzamelpunt waar ook andere mensen naar toe waren gekomen. Wij moesten in rijen van twee aan twee gaan staan en zo gingen wij op weg. Het is een bizar moment als je aan de directe grens staat, je wordt door soldaten van beide kanten in de gaten gehouden. Het was doodstil (rare uitdrukking voor deze situatie), alleen het tjilpen van de vogels gaf aan dat de natuur zich weinig aantrekt van dit conflict. Tegen de grens van het noorden staat een blauwe barak, waar indertijd de wapenstilstand is overeengekomen, die inmiddels door Noord Korea is opgeheven. Daar stond ik op één meter van de grens en zag door het raam dat wij vanuit het noorden gefotografeerd werden. Ook wij mochten toen 1 minuut foto\'s maken. Het moet toch een prachtige expositie opleveren als de foto\'s vanuit noord en zuid worden samengebracht. Ik hoop dat dat in de toekomst mogelijk zal zijn. De hele situatie heeft wel indruk gemaakt en ook veel vragen onbeantwoord gelaten. Waarom doen mensen dit elkaar aan ?? Is macht dan echt zo\'n bepalende factor? Op de terugweg reden wij langs de grens en Noord Korea had een enorme vlag wapperen, twee maal zo groot als die Zuid Korea. Het is eigenlijk belachelijk dat op dit niveau nog gedaan wordt wie de grootste heeft, mannen hou tocht eens op !!! Ik vond deze confrontatie indrukwekkend, maar de vaandels met de verlangende teksten hebben uiteindelijk meer indruk gemaakt en zijn onder mijn huid gaat nestelen. De grens van hoop en liefde. Een lang verhaal, maar het helpt mij, want het was bepaald geen schoolreisje !! De beelden spreken weer voor zich.
Laatste reisverhalen - ReisMee.nl
Het ritme van reizen is als improviseren in de muziek. Er is een schema en vandaaruit ga je verbinding maken, luisteren , de juiste toon(hoogte) vinden en goede afstemming vinden. Het gaat swingen als de afstemming klopt en er komt ruimte om te improviseren en dan is het ontspannen genieten. Zuid Korea is een land dat zich, in eerste instantie, lastig laat ontdekken. Na verloop van tijd, het ritme gevonden, ik open sta , ontstaat een hartelijk en zeer toegankelijk land. Ritme heeft ook te maken met mijzelf kunnen geven aan hetgeen erom mij heen gebeurt 'go with the flow'. Ieder land heeft zijn eigen ritme en de kunst van het reizen is om in dat ritme te komen en meedoen. Reizen betekent niet vanuit reisgidsen b.v. Lonely Planet het land te bekijken, maar er zelf in te stappen en kijken en voelen wat het land je te bieden heeft. Ook dat is een onderdeel van het ritme van reizen, geen toeschouwer blijven maar meedoen. Dit gaat vaak gepaard met wisselende emoties en die verstoren soms het ritme. Mensen hebben een andere toon , hebben moeilijker te doorgronden gewoonten en hebben een heel andere levensstijl. Dit maakt het reizen juist uitdagend en aantrekkelijk, maar kan inderdaad wisselende emoties oproepen. Soms zijn die emoties zo g, dat de verbinding verbroken wordt. Zelf eerst in balans komen is dan de uitdaging en dat vind ik het beste in de stilte van de natuur of een boeddhistische tempel. Uiteraard is dat in steden lastiger te vinden, maar dan vreemd genoeg de hectiek ook een welkome afleiding zijn. In de stad wordt je geleefd en ben je veel meer een beschouwende reiziger. Dit levert wel veel informatie, toen ik in Seoul aankwam leek iedereen op elkaar en alle gebouwen hadden dezelfde architectuur. Later wordt de diversiteit en verscheidenheid zichtbaar en dan ziet geen Koreaan er meer hetzelfde uit. Er zijn wel subculturen te ontdekken, bij de jongeren zichtbaar in haardracht, kleding en gebruik mobiel telefoon, met of zonder tv op de Samsung. Iedereen is gefocust op werk, maar de jongeren vertelden mij dat zij meer willen dan alleen werk, een balans tussen plezier in het leven en werk. Opvallend is het plezier dat, zowel ouderen als jongeren, met elkaar hebben. Op straat zie ik regelmatig stelletjes en groepjes die met zichtbaar plezier elkaar weten te vermaken. In de metro is iedereen bezig met mobiele telefoon, 90% van de jongeren is daarmee bezig, de ouderen onderheiden zich door te slapen in de metro. Dit staat in schril contrast met de saamhorigheid die zij samen kunnen hebben. Ik vind Korea een land om verder te verkennen, ik ben vooral nieuwsgierig naar het leven op het platteland, ver weg van de stad en toeristische plekken. Reizen is voor mij het onbekende opzoeken, het onvoorspelbare en daar is in Korea genoeg van te vinden. Morgen ga ik naar Japan, de reis voortzetten met Carla. Het maakt mij blij om samen met Carla verder te reizen, zij is mijn beste reismaatje. Het zal wel even omschakelen zijn. Alleen met mijzelf reizen betekent, met niemand te hoeven dealen en delen tijdens de reis. Samen heeft echter ook een belangrijke toegevoegde waarde, naast elkaar lopen of staan en zonder woorden de schoonheid van een land te kunnen delen. Ik zal jullie ook verder meenemen, in woord en beeld, van de reis door Japan. So far so good.