De kwetterende dames fungeerden deze ochtend als een wake-up call, gelukkig, want de nachtwaker is in gebreke gebleven. Snel douchen, maar ik kwam van een koude kermis thuis, geen warm water. Snel een plons water over mij heen en spullen pakken voor de reis naar Gyeongju, een rit met de bus van 05.30 uur vanuit Sokcho. Beneden gekomen vroeg ik de nachtwaker waarom hij mij niet had gewekt, hij keek op zijn papier en knikte aandachtig en met kleine buiging zei hij dat hij dat ging doen. Ik zei, nee u zou mij roepen. Wazig keek hij mij aan en dat zijn van die momenten dat ik er het zwijgen toe doe. Ik vroeg hem een taxi te bellen en met grote glimlach vertelde hij mij dat de taxi over 10 minuten er zou zijn. Ik had er rekening gehouden dat dat iets langer kon duren, maar na 20 minuten begon de tijd te dringen. Ik ging weer naar hem toe en hij ging toen naar buiten om te kijken of de taxi eraan kwam. Ik zei hem dat hij beter kon bellen en dat deed hij. 3 minuten riep hij en tja ik weet datgaat duslangerduren. Hetis 20 minuten naar het busstation en ik had nu nog een half uur. De taxichauffeur kreeg opdracht mij naar Intercity busstation te brengen en na de nodige buigingen gingen wij op pad. Ik herhaalde nog maar een keer 'Intercity busstation' Ne is ja I in het koreaans, gelukkig klinkt het als ye. Al snel kreeg ik door dat hij niet naar mijn gewenste bestemming ging, maar besloten had om naar een ander busstation te gaan. Po-Hang, de plaats waar ik eerst naar toe moest, riep hij steeds. Ye, ye po-hang Intercity bus station, ik wist dat ik daar nooit zou aangekomen. De route die hij had gekozen ging door de stad en allengs bleef er weinig tijd over. Op zulke momenten wordt ik balorig en roep dan 'hadsikidee, lekkere hapjes ,wij weten het niet hé' en gevolgd door een hoofdknik en glimlach. Na deze aanmoedigingbesloot de goede man om de stoplichten te negeren en ging als een Nikki Lauda door het verkeer racen. De bus ging om 08.33 en om 08.30 zette hij zijn taxi voor de bus en riep dat ik mee moest. Snel kaartje kopen en de bus in, Po-Hang riep ik nog, Ye Ye Ye Po-Hang. Buiten adem plofte ik op mijn plaats in een heel volle bus, daar was ik verbaast over, omdat de Intercity bussen nooit vol zitten. Inderdaad, ik zat op een andere buslijn, die wel naar Po-Hang ging. Hoe laat ik zou aangekomen was onduidelijk, maar dat ik er ooit zou komen was een geruststelling. Na een uur kwamen wij in een onbekende plaats en daar stapte iedereen uit. Po-Hang riep ik nog naar de chauffeur en ye ye met hoofdknik, Po-Hang. Ik bleef dus zitten, de bus ging rijden en stopte bij een benzinepomp en de bus liet zich vervolgens vollopen. Daarna gingen wij weer rijden en plotseling stopte de bus bij een enorme wasstraat. De chauffeur stapte uit en daar ging ik dan, met bus en al door de wasstraat, het leek echt wel of ik in de verkeerde film zat. De Met een schoongepoetste bus en kraakheldere raampartijen gingen wij weer op pad. Terug naar het busstation, waar de andere mensen die eerst waren uitgestapt, weer de bus in stapten. Enigszins verbaast dat ik nog in de bus zat, dat leverde wel veel buigingen op. Er stapte iemand in, waar ik het vermoeden van had dat hij Engels zou spreken. Dit zijn studentikoze jongens of meisjes. Inderdaad, goed gegokt, dacht ik. Ik vroeg hem hoe laat wij in Po-Hang zouden arriveren, 16.00 uur en dat betekende een rit van 07.00 uur i.p.v. 4 uur. Gelukkig bleek later dat er ook hier sprake was van een Babylonische spraakverwarring, hij bedoelde dat de rit 4 uur zou duren !! Uiteindelijk kwam ik op geplande tijd aan en had een volgende onbegrepen moment. Ik had allen een adres in het Engels en daar kon de taxichauffeur echt niets mee. Deze oude, kleine gekrompen baas riep ook steeds YE YE YE als ik het adres noem. Ik blijf de naam roepen en hij knikt, maar alles wijst erop dat dit wederom niet de goede kant uitgaat. Hij maakte mij met veel handgebaren duidelijk dat ik het adres in zijn Tom Tom( of zoiets) moest invoeren, deze had namelijk ook een Engelse tekst. Ik hing over hem heen en met gestrekte arm en een pen probeerde ik het adres aan te ikken. De dampen van zijn avondmaal kwam als scherpe wolken mijn neus binnengewaaid en onderwijl ondernam ik hortend en stotend een poging om het adres in te vullen. Nog eenmaal zei ik de naam en ineens begonnen zijn ogen te glinsteren en herhaalde hij wel 10 keer hetzelfde woord. YEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, dat wist hij wel !! Uiteindelijk goed aangekomen.Na deze dag vol onbegrijpelijke momenten, die ik toch probeer te begrijpen en een plaats te geven, geniet ik ook van deze momenten, reizen blijft leuk !! Morgen een cultureel dagje en daarna de bergen weer in. So far so good.