De ochtendstralen streelden zacht mijn gezicht, ik blijf nog even liggen om te genieten en koester de dag. Mijn eigen ontbijtje gemaakt en daarna met de bus naar Mt. Namsan. De busrit van 45 minuten ging door een prachtige omgeving. Bij aankomst heb ik eerst een kaart gekocht en toen de tocht naar de top gestart. Eerst kwam ik langs een oude begraafplaats, waar ook 'mols' hopen te zien waren. Deze waren kleiner, dan die van de adellijke en koninklijke familie. Wel indrukwekkend om hier bij stil te staan. Daarna de keuze eerst langs de boeddha\'s of eerst naar de drie beelden, die als heel bijzonder stonden beschreven. Het laatste gedaan en daarna de 'trial' omhoog. Achteraf had ik de route beter omgekeerd kunnen doen, ik begon nu gelijk stijl omhoog en via rotsen moest ik mijn weg omhoog klimmen. De andere route begon geleidelijker en de afdaling was dan de route die ik nu als eerste nam. Al snel ging de jas uit en voor het eerst deze reis droop het zweet van gezicht en rug. Ik ging eerst door een bamboebos, later dennenbos en het pad werd steeds smaller en steiler. Ik maakte een aantal foto\'s en ineens was mijn batterij leeg. Geen nood, ik heb altijd een reserve bij mij. Had ik gedacht, mooi niet. Ik begon in het voorvakje van mijn rugzak te zoeken en daarna in het grote vak. Met een lichte 'drift' haalde ik mijn jas uit de rugzak en smeet deze op de grond. Toen alles leeggehaald, geen batterij. K@#$%&*!!,. Jammer, geen foto\'s meer maken, dan de beelden maar in mijn geheugen cellen opslaan. Jas opgepakt en weer in de rugzak gestopt en verder omhoog. Opeens hoorde ik steeds roepen achter mij, ik dacht eerst dat er een groep achter mij zat die elkaar iets toeriepen, maar toon en intentie gaven iets anders aan. Misschien is er iets gebeurd, iemand gevallen of niet goed geworden. Ik besloot om te wachten en te kijken of hulp gewenst was. Beneden mij namen de stippen steeds duidelijker vormen aan en er kwamen twee vrouwen, druk wapperend met hun handen naar boven. Dichterbij zag ik dat één van de vrouwen iets in haar hand had en toen zij dichterbij kwamen bleek het een portemonnee te zijn. Zwetend stonden zij voor mij en ineens zag ik dat het mijn portemonnee was nog enigszins beduusd nam ik hem aan. Ik wilde niet gelijk controleren of alles er nog inzat, maar toen de dames voor mij weg waren, keek ik toch. Alles zat er nog in creditcards, bankpassen en 50 euro aan geld, die ik net had gepind. Inmiddels was ik de verbouwereerdheid voorbij en haalde de dames in. Ik wilde toch een beloning geven, maar daar waren zij absoluut niet van gediend. Weer veel bedankjes mijnerzijds en ook veel buigingen. Helaas, spraken zij geen Engels en ik geen Koreaans, wat onder deze omstandigheden als een groot gemis wordt ervaren. Wat een geluk heb ik gehad, dat besefte ik mij terdege. Ik had de jas nogal bruusk uitgepakt en daardoor is de portemonnee uit mijn jaszak gevallen. Ik ben daar altijd ' neuro' voorzichtig mee, controller of rits dicht zit en dat vele malen onderweg. Tja, dat blijkt niet altijd. Omdat ik het nu vergeten was en dat hij er toch uit is gevallen. Op de top heb ik mijn beschermengelen bedankt en bij de terugtocht ook de vele boeddha\'s die zich in- en voor de rotsen bevonden. Ik een oogwenk zag ik de beide dames weer en ik liet zien dat ik de ook boeddha\'s bedankte, wat hun grote instemming had. Beneden een heerlijke noodle soep gegeten en opnieuw blij dat ik kon betalen. Ik heb reserve passen, die ik altijd in hotel of guesthouse achterlaat, maar verlies van de andere zou toch een hoop stress hebben opgeleverd. Blij en opgetogen ging ik terug naar mijn huisje en bij het laatste stukje omhoog begonnen mijn knieën te klotsen. Ik had gehoopt dat het mee zou vallen, maar helaas toch weer vocht in die 'oude ' knieën. Opgefrist, met nieuwe batterij in de camera, ging ik naar het stadje om boodschappen te doen voor mijn diner. Onderweg zag ik een enorme gele vlakte en dat bleek 'koolzaad' te zijn. Midden in die gele vlakte hadden veel mensen zich geposteerd en daar moesten foto\'s van gemaakt worden. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ben bij de volgende halte uitgestapt. Ook ik stapte deze gele vlakte binnen en veel foto\'s gemaakt. Ik was zelf ook een bezienswaardigheid in deze vlakte en zal waarschijnlijk zal ik te zien zijn op veel mobieltjes en tablets. Hopelijk kom ik ook nog ergens in een fotoalbum terecht, ik vind dat altijd wel een fascinerende gedachte. Ik ben via een andere weg terug gelopen naar de bushalte en zag daar vrouwen in de late zon bezig om onkruid uit het gras te halen. Geen machines, gewoon mensenwerk of beter gezegd monnikenwerk. Met gebaren en lach contact gemaakt en gevraagd of ik foto\'s mocht maken. Dit leidde tot grote hilariteit en de vrouwen begonnen elkaar naar voren te schuiven. Ik kijk dan veel door de lens en maak geen foto\'s, op het moment dat de hectiek begint te minderen, start ik met foto\'s maken. Ik laat wel altijd het resultaat zien, wat vervolgens één grote giechelpartij opleverde. Ik geniet van deze uitbundige verlegenheid, die het gevoel van verbondenheid geeft. Opnieuw naar de bus en daarna ging ik naar de overdekte markt, dat bleek zo\'n echte Aziatische markt te zijn. Een enorme oppervlakte, waar alles te koop is w at er op deze aardkloot wordt geproduceerd. Ieder straatje heeft zijn eigen waar aan te bieden. Vaak zijn de winkeltjes niet groter dan 2 meter hoog, 1.50 breed en diep en dan 100 van deze nerinkjes naast elkaar. Groente, vis, kip en uiteraard de eettentjes nemen meer ruimte in beslag. Ik blijf van deze entourages genieten, banjeren door de smalle 'straatjes' en altijd even een hapje mee eten, tja dat scheelt mij werd koken die avond. Op tijd terug naar mijn huisje en de tas pakken voor de reis van morgen. Ik ga dan naar Daegu, de derde grote plaats in Zuid Korea en daar vandaan naar de Trikana Koreana en Haemsa tempel. Hier zijn de oudste teksten van Confusius te vinden op oorspronkelijke houten blokken. Het zal één van de laatste verhalen uit Zuid Korea worden, want de dag nadert dat ik mijn liefde weer in de armen zal sluiten. So far so good, ik geniet !!