Het ritme van reizen is als improviseren in de muziek. Er is een schema en vandaaruit ga je verbinding maken, luisteren , de juiste toon(hoogte) vinden en goede afstemming vinden. Het gaat swingen als de afstemming klopt en er komt ruimte om te improviseren en dan is het ontspannen genieten. Zuid Korea is een land dat zich, in eerste instantie, lastig laat ontdekken. Na verloop van tijd, het ritme gevonden, ik open sta , ontstaat een hartelijk en zeer toegankelijk land. Ritme heeft ook te maken met mijzelf kunnen geven aan hetgeen erom mij heen gebeurt 'go with the flow'. Ieder land heeft zijn eigen ritme en de kunst van het reizen is om in dat ritme te komen en meedoen. Reizen betekent niet vanuit reisgidsen b.v. Lonely Planet het land te bekijken, maar er zelf in te stappen en kijken en voelen wat het land je te bieden heeft. Ook dat is een onderdeel van het ritme van reizen, geen toeschouwer blijven maar meedoen. Dit gaat vaak gepaard met wisselende emoties en die verstoren soms het ritme. Mensen hebben een andere toon , hebben moeilijker te doorgronden gewoonten en hebben een heel andere levensstijl. Dit maakt het reizen juist uitdagend en aantrekkelijk, maar kan inderdaad wisselende emoties oproepen. Soms zijn die emoties zo g, dat de verbinding verbroken wordt. Zelf eerst in balans komen is dan de uitdaging en dat vind ik het beste in de stilte van de natuur of een boeddhistische tempel. Uiteraard is dat in steden lastiger te vinden, maar dan vreemd genoeg de hectiek ook een welkome afleiding zijn. In de stad wordt je geleefd en ben je veel meer een beschouwende reiziger. Dit levert wel veel informatie, toen ik in Seoul aankwam leek iedereen op elkaar en alle gebouwen hadden dezelfde architectuur. Later wordt de diversiteit en verscheidenheid zichtbaar en dan ziet geen Koreaan er meer hetzelfde uit. Er zijn wel subculturen te ontdekken, bij de jongeren zichtbaar in haardracht, kleding en gebruik mobiel telefoon, met of zonder tv op de Samsung. Iedereen is gefocust op werk, maar de jongeren vertelden mij dat zij meer willen dan alleen werk, een balans tussen plezier in het leven en werk. Opvallend is het plezier dat, zowel ouderen als jongeren, met elkaar hebben. Op straat zie ik regelmatig stelletjes en groepjes die met zichtbaar plezier elkaar weten te vermaken. In de metro is iedereen bezig met mobiele telefoon, 90% van de jongeren is daarmee bezig, de ouderen onderheiden zich door te slapen in de metro. Dit staat in schril contrast met de saamhorigheid die zij samen kunnen hebben. Ik vind Korea een land om verder te verkennen, ik ben vooral nieuwsgierig naar het leven op het platteland, ver weg van de stad en toeristische plekken. Reizen is voor mij het onbekende opzoeken, het onvoorspelbare en daar is in Korea genoeg van te vinden. Morgen ga ik naar Japan, de reis voortzetten met Carla. Het maakt mij blij om samen met Carla verder te reizen, zij is mijn beste reismaatje. Het zal wel even omschakelen zijn. Alleen met mijzelf reizen betekent, met niemand te hoeven dealen en delen tijdens de reis. Samen heeft echter ook een belangrijke toegevoegde waarde, naast elkaar lopen of staan en zonder woorden de schoonheid van een land te kunnen delen. Ik zal jullie ook verder meenemen, in woord en beeld, van de reis door Japan. So far so good.